Canlarım annem ve babama...

Dün komançi'nin blogunda anne babasının geleceğini duyunca; ben de biraz kendi anne ve babamdan, onlara olan sevgimden ve sevgimi gösterememekten bahsetmiştim.

Üniversite yıllarında ailesinden ayrı yaşamış olan ben, okul bitip te ailemin yanına dönünce onlarla yaşamaya alışmakta az zorlanmamıştım.Şimdiyse 5 senedir onlardan ayrıyım ve onlardan ayrı kalmak zor geliyor.

Hayat ne garip; onlarla zordu, şimdi onlarsız zor....

Şu bir gerçek ki; onlar herşeyimiz.Benim hayatta en sevdiklerim ve beni en çok sevendir onlar.
Yetiştirilme tarzından ve aile yapısından olsa gerek (ki birbirimize çok bağlı sevgi saygı dolu bir aileyizdir) muck muck sarılmalı, dokunmalı bir ilişkim yok annem babamla.Öyle alışmadık çünkü,alıştırılmadık.Sadece karşılaşmalar ve vedalaşmalarda öpüşür koklaşırız.Onları her ziyeretimde; 'tamamdır bu sefer onlara doya doya sarılıp öpücem, çok sevdiğimi haykırıcam' desem de kendi kendime, sonuç hep başarısız :(

Ben de burdan haykırıyorum; (her ne kadar duyamasalar da)annecim ve babacımmm ben sizi çok ama çok herşeyden çok seviyorummmmm..........Ohhh be:)

Siz siz olun lütfen her fırsatta sevginizi gösterin onlara.Ben henüz yapamadım, içimde yaşıyorum, anlatamıyorum.
Babamın bir iki sene önce onlar ziyerete gittiğimde ,gece tam uykuya yeni dalmışken sessizce beni öptüğünü hissetmek vardı ya;

işte bu!!!

Karşılıklı sevgi; dile getirilemeyen, söylenemeyen ama hissedilen......